در مقايسه با 20 يا 30 سال گذشته مشاهده مى‏شود كه امروزه در سينما، تلويزيون و موسيقى‏هاى تغزلى، بيشتر در مورد خشونت صحبت به ميان مى‏آيد و اين موضوع به تصوير كشيده مى‏شود. مى‏توان گفت كه رسانه‏هاى گروهى با به تصوير كشيدن اين مسائل به نقش سرگرم كنندگى برنامه‏هايش توجه دارند در حالى كه تحقيقات روان‏شناسى نشان مى‏دهد كه علت بسيارى از ترس‏ها در فرزندانمان همين مسئله خشونت است كه در خبرهاى تلويزيونى مطرح مى‏گردد. پخش چنين خبرهايى از طريق تلويزيون باعث ايجاد ترس و اضطراب در افراد بزرگسال و كودكان مى‏شود. به طور مثال خبرهايى راجع به تيراندازى در مدرسه‏اى در ايالت آركانزاس سبب جنجالى تبليغاتى و جهانى گرديد و بسيارى از كودكان نقاط مختلف جهان دچار اضطراب و ترس ناشى از صدمه ديدن و كشته شدن در مدرسه گرديدند. اين گونه برنامه‏هاى تلويزيونى در بچه‏هاى شهر تورنتو ايجاد ترس و اضطراب‏هاى بيمار گونه‏اى كرده است. سؤالى كه در اين جا مطرح مى‏شود اين است كه چه تعداد از شوها و برنامه‏هاى تلويزيونى در شهرهاى كوچك و بزرگ جهان، با اين كلمات نحس و شوم آغاز مى‏گردد كه مثلا در اين محل تيراندازى شده و غيره. اين چنين داستان‏هاى خشونت آميزى در خبرهاى رسانه‏هاى گروهى خصوصا تلويزيون ديده مى‏شود و علت آن هم ايجاد علاقه و جذب توجه مردم براى تماشاى چنين برنامه‏هايى است.